ইয়াত জুই নহয়, পানীক সাক্ষী হিচাপে লৈয়েই বিবাহ সম্পূর্ণ হয়, জানক কিয় ভাৰতৰ এই জনজাতিসকলে এনে কৰে?

এই অনন্য প্ৰথা ভাৰতৰ এখন ৰাজ্য ছত্তীশগড়ৰ বাষ্টাৰ জিলাত সংঘটিত হয়। ইয়াত জনজাতীয় সমাজে এক অনন্য পৰম্পৰা পালন কৰে। আচলতে আদিবাসীসকলে সদায় পানী, অৰণ্য আৰু মাটিৰ পূজা কৰি আহিছে। এই জনজাতিসকলে পানীক সাক্ষী হিচাপে বিবেচনা কৰি বিবাহপাশত আবদ্ধ হয় কাৰণ তেওঁলোকে বিবাহৰ নামত হোৱা তুচ্ছ-তাচ্ছিলৰ পৰা আঁতৰি থাকিব বিচাৰে। এই জনজাতিসকলৰ এই পৰম্পৰা আজিৰ পৰা নহয়, কেইবাশ বছৰ ধৰি চলি আহিছে।

দৰাচলতে পানীক সাক্ষী হিচাবে নিজৰ বিবাহক গম্ভীৰ কৰি তোলা লোকসকল ধূৰৱা জনজাতিৰ। আৰু এই সমাজত পানীৰ গুৰুত্ব অতিশয় বেছি। এই জনজাতীয় সমাজৰ বাবে পানী জীৱন দিবলৈ কাম কৰা পবিত্ৰ দেৱতাৰ দৰে। আটাইতকৈ ডাঙৰ কথাটো হ’ল বিবাহত যি পানী ব্যৱহাৰ কৰা হয়, সেই পানী এক বিশেষ পানী। এই পানী বৈ যোৱা কাংকেৰী নদীৰ। কংকেৰী নদীক ধূৰৱ সমাজত অতি পবিত্ৰ বুলি গণ্য কৰা হয় আৰু এই নদীৰ পানী অবিহনে কোনো শুভ কাম সম্পূৰ্ণ বুলি গণ্য কৰা নহয়।

আপুনি নিশ্চয় দেখিছে যে ল’ৰা আৰু ছোৱালীৰ বিয়া হ’লে দৰা কইনাই সেই বিয়াখনতো হোম যজ্ঞত অংশগ্ৰহণ কৰে আৰু বিশেষ নীতি নিয়ম পালন কৰে। অৱশ্যে ইয়াত এনে নহয়। এই অঞ্চলৰ বিবাহত গোটেই গাঁওখনে দৰা-কইনাৰ লগত ঘূৰি ফুৰে। ইয়াৰ লগতে ইয়াত বিবাহত যৌতুকৰ নামত একো লোৱা বা দিয়া নহয়। যদি কোনোবাই এই পৰম্পৰা ভংগ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে তেন্তে এই সমাজৰ বয়োজ্যেষ্ঠসকলে ইয়াৰ বিৰুদ্ধে থিয় দিয়ে আৰু তেনে কৰাসকলক জৰিমনা বিহা হয়।