বিবাহিতা হিন্দু মহিলাই সেন্দূৰ লগোৱাটো দায়িত্ব আৰু কৰ্তব্য! পাৰিবাৰিক আদালতৰ ৰায়

সমগ্ৰ বিষয়টো এনেকুৱা যে পৱন যাদৱ নামৰ এজন লোকে হিন্দু বিবাহ আইনৰ ৯ নং ধাৰাত দম্পতী সম্পৰ্ক পুনৰুদ্ধাৰৰ বাবে ইন্দোৰ পৰিয়াল আদালতত অধিবক্তাৰ জৰিয়তে আবেদন দাখিল কৰিছিল। এই আবেদনত পৱনে কৈছিল যে বিগত ৫ বছৰ ধৰি তেওঁৰ পত্নীয়ে কোনো কাৰণ নোহোৱাকৈ তেওঁৰ পৰা পৃথকে বসবাস কৰি আহিছে আৰু এতিয়া তেওঁ আনকি সেন্দুৰ লগোৱাও বন্ধ কৰি দিছে। 

যেতিয়া পত্নীয়ে আদালতলৈ বক্তব্য দিবলৈ আহিছিল তেতিয়াও তেওঁ সেন্দুৰ লগোৱা নাছিল। আদালতে পত্নীগৰাকীক সেন্দূৰৰ প্ৰসংগত প্ৰশ্ন কৰাত তেওঁ এই কথা স্বীকাৰ কৰি কয় যে তেওঁ পৃথকে থকাৰ বাবে শিৰত সেন্দূৰ লগোৱা বন্ধ কৰি দিছে। দুয়োপক্ষৰ যুক্তি শুনাৰ পিছত আদালতে মন্তব্য কৰে যে সেন্দূৰ বিবাহিত হোৱাৰ চিন আৰু সেন্দূৰ লগালে মহিলাগৰাকী বিবাহিতা বুলি বুজা যায়। সেন্দূৰ হৈছে এগৰাকী মহিলাৰ গাম্ভীৰ্যপূৰ্ণ অলংকাৰ। এগৰাকী মহিলাই বিবাহিত হৈও সেন্দূৰ নোলোৱাটো এক প্ৰকাৰৰ নিষ্ঠুৰতা। 

১১ পৃষ্ঠাৰ এই সিদ্ধান্তত আদালতে ৰায় দিয়ে যে স্বামীয়ে পত্নীক পৰিত্যাগ কৰা নাই যদিও পত্নীয়ে কোনো কাৰণ নোহোৱাকৈ স্বামীক এৰি থৈ গৈছে, সেয়েহে আদালতে পত্নীক তৎক্ষণাত স্বামীৰ ওচৰলৈ উভতি যাবলৈ নিৰ্দেশ দিয়ে।