কিয় ডাক্তৰে ঔষধৰ নাম বুজি নোপোৱাকৈ লিখে? কাৰণ জানিলে আপুনি থতমত খাব

এক সমীক্ষা অনুসৰি সমগ্ৰ বিশ্বতে প্ৰায় ৭০০০ লোকৰ মৃত্যু হয় কাৰণ চিকিৎসকে তেওঁলোকক কি প্ৰেছক্ৰিপচন দিছে সেয়া বুজিব নোৱাৰাৰ বাবে। ইয়াৰ উপৰিও বহু সময়ত মেডিকেলৰ লোকেও চিকিৎসকৰ হাতৰ আখৰ বুজিবলৈ অক্ষম হোৱাৰ কথাও পোহৰলৈ আহিছে। এনে পৰিস্থিতিত তেওঁলোকে ভুল ঔষধ দিয়ে। লগতে, ঔষধ কেতিয়া আৰু কেনেকৈ খাব লাগে সেই বিষয়ে কি শৈলীত লিখা হৈছে সেয়াও অতি কম সংখ্যক লোকেহে বুজিব পাৰে।

প্ৰতিদিনে বৃহৎ সংখ্যক ৰোগী চিকিৎসকৰ ওচৰলৈ আহে। প্ৰতিজন ৰোগীক পূৰ্ণ সময় দিবলৈ তেওঁলোকৰ হাতত পৰ্যাপ্ত সময় নাথাকে। বাস্তৱ কথাটো হ’ল বেছিভাগ চিকিৎসকৰ খৰখেদা। কাৰণ তেওঁলোকে এটা নিৰ্দিষ্ট সময়ত বহু ৰোগীক যত্ন ল’বলগীয়া হয়। সেয়ে কম সময় আৰু খৰখেদাৰ বাবে ডাক্তৰৰ হাতৰ আখৰ নষ্ট হৈ যায় আৰু হাতৰ পেশীবোৰো ভাগৰুৱা হৈ পৰে। এনে পৰিস্থিতিত খৰখেদা কৰাৰ বাবে তেওঁলোকৰ হাতৰ আখৰ প্ৰায়ে নষ্ট হৈ পৰে।

চিকিৎসকে যি ঔষধ প্ৰেছক্ৰিপচনত লিখে, ইয়াৰ চিকিৎসা বিজ্ঞানৰ এটা শব্দ আছে। এই চিকিৎসা শব্দটো সেই ৰোগৰ লগত জড়িত। একে সময়তে বহুতো চিকিৎসা শব্দৰ বানান ইমান দীঘল আৰু জটিল যে সকলোৱে মনত পেলাব নোৱাৰে। এনে পৰিস্থিতিত ডাক্তৰে এনেদৰে লিখে যে ইয়াৰ নাম ভুল হ’লেও বুজিব পৰা যায়। এইয়া কেৱল মেডিকেলত থকা লোকে বুজি পোৱা ক’ডৰ বাবে।

আপুনি নিশ্চয় লক্ষ্য কৰিছে যে চিকিৎসকে ইজনৰ পিছত সিজন ৰোগীক অবিৰতভাৱে চিকিৎসা কৰে। চিকিৎসকে যেতিয়া ৰোগীক কেইবা ঘণ্টা ধৰি অবিৰতভাৱে ঔষধ প্ৰেছক্ৰিপচন কৰে তেতিয়া তেওঁলোকৰ বাহুৰ পেশীবোৰ ভাগৰুৱা হৈ পৰে। এইটোও এটা হাতৰ আখৰ বেয়া হোৱাৰ কাৰণ।

কেতিয়াবা ঔষধৰ নামবোৰৰ বাবেও চিকিৎসকৰ হাতৰ আখৰৰ বেয়া হয়। কল্পনা কৰকচোন যদি এপিডিডাইমাইটিছ নামৰ কোনো ৰোগ আছে, যিটো বানান পৰীক্ষা নকৰাকৈ লিখিব লাগে, তেন্তে আপুনি আচৰিত হৈ থাকিব। একেদৰে চিকিৎসা বিজ্ঞানৰ বহুতো শব্দ আছে। যদি চিকিৎসকে প্ৰেছক্ৰিপচনত এইবোৰ লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰে তেন্তে ৰোগীজনো বিভ্ৰান্তিৰ সৃষ্টি হ’ব। গতিকে ডাক্তৰৰ লিখনি বুজি নাপালেও মেডিকেলৰ লোকে বুজি পায়।