নৱৰাত্ৰিত কিয় খোৱা নহয় পিঁয়াজ-নহৰু? জানি লওক ইয়াৰ ধৰ্মীয় কাৰণ

হিন্দু পুৰাণ অনুসৰি নৱৰাত্ৰিত পিয়াঁজ, নহৰু ব্যৱহাৰ কৰিব নালাগে বা ইয়াৰ পৰা তৈয়াৰী খাদ্য সেৱন কৰিব নালাগে। পৌৰাণিক আখ্যান অনুসৰি যেতিয়া সাগৰত দেৱতা আৰু অসুৰে মন্থন কৰি আছিল, তেতিয়া তাত ৯টা ৰত্ন ওলাল আৰু শেষত অমৃত ওলাল। ইয়াৰ পাছত ভগৱান বিষ্ণুৱে মোহিনী ৰূপ লৈ দেৱতাসকলক অমৃত প্ৰদান কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে। 

তাৰপাছত স্বৰভানু নামৰ এটা অসুৰে দেৱতাৰ ৰূপ ধাৰণ কৰি দেৱতাসকলৰ লগতে বহি অমৃত পান কৰে। দেৱতাসকলে অমৰ হোৱাৰ মানসেৰে অমৃত কলহ উদ্ধাৰ কৰিছিল। চন্দ্ৰ আৰু সূৰ্যই স্বৰভানুক চিনিব পাৰি মোহিনীক এই কথা জনায়। লগে লগে মোহিনীৰূপী বিষ্ণুৱে অমৃত স্বৰভানুৰ ডিঙি পাৰ হ'বলৈ নাপাওঁ‌তেই সুদৰ্শন চক্ৰৰে তেওঁৰ শিৰশ্ছেদ কৰে। অমৃতৰ স্পৰ্শ পোৱাৰ বাবে স্বৰভানুৰ শিৰ অংশই ৰাহু আৰু বাকী দেহাংশই কেতু নাম পাই গ্ৰহত পৰিণত হয়। ইতিমধ্যে অমৃতৰ স্পৰ্শ পোৱাত ৰাহু-কেতু অমৰ হৈ পৰে। স্বৰভানুৰ শিৰ অংশ ৰাহু নামেৰে আৰু গা অংশ কেতু নামেৰে পৰিচিত হৈ পৰে।

বিশ্বাস কৰা হয় যে যেতিয়া স্বৰভানুৰ মূৰটো শৰীৰৰ পৰা পৃথক কৰা হৈছিল তেতিয়া তেওঁৰ কেইটোপালমান তেজ মাটিত পৰিছিল আৰু তাৰ পৰাই নহৰু, পিঁয়াজৰ উৎপত্তি হৈছিল। সেইবাবেই পিঁয়াজ আৰু নহৰুৰ গোন্ধ উগ্ৰ। লগতে বিশ্বাস কৰা হয় যে ৰাহু-কেতুৰ দেহত অমৃতৰ টোপাল থকাৰ বাবে  ইহঁতৰ ৰোগৰ বিৰুদ্ধে যুঁজ দিয়াৰ ক্ষমতা আছে।

তদুপৰি কোৱা হয় যে পিয়াঁজ আৰু নহৰুৰ অত্যধিক ব্যৱহাৰৰ বাবে মানুহৰ মন ধৰ্মৰ পৰা বিচলিত হৈ আন কাম কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে। পুৰাণত পিঁয়াজ আৰু নহৰুক ৰাজসিক আৰু তামসিক বুলি ধৰা হৈছে। কোৱা হয় যে তামসিক আৰু ৰাজসিক গুণ বৃদ্ধি হোৱাৰ ফলত মানুহৰ অজ্ঞানতা বৃদ্ধি পায়, সেইবাবেই সদায় সাত্বিক খাদ্য খোৱাৰ উপদেশ দিয়া হয় যাতে তেওঁৰ মন ধৰ্মত নিয়োজিত হৈ থাকে। মাংস-মাছ, পিয়াঁজ, নহৰু আদি তামসিক খাদ্যক আসুৰিক প্ৰকৃতিৰ খাদ্য বোলা হয়। যাৰ বাবে অশান্তি, ৰোগ আৰু চিন্তা ঘৰত প্ৰৱেশ কৰে, সেয়েহে হিন্দু ধৰ্মৰ ধৰ্মীয় কাম-কাজত পিঁয়াজ-নহৰু খোৱাটো নিষিদ্ধ বুলি গণ্য কৰা হয়।