ডিজিটেল ডেস্ক : এখন ঘৰৰ পাকঘৰটো ঘৰখনৰ সুখ-সমৃদ্ধিৰ চাবিকাঠি বুলি ক'লেও ভুল কোৱা নহ'ব৷ ভাৰতীয় সংস্কৃতিত পাকঘৰখনক আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ স্থান বুলি গণ্য কৰা হয়। বাস্তু শাস্ত্ৰ অনুসৰি পাকঘৰত কিছুমান বস্তুৰ কেতিয়াও শেষ হ'বলৈ দিয়া উচিত নহয়। এই সামগ্ৰীবোৰৰ যদিহে পাকঘৰখনত অভাৱ হয় তেন্তে তাৰ দ্বাৰা নকাৰাত্মক বৃদ্ধি হয়, ঘৰৰ সমৃদ্ধি হ্ৰাস পায় আৰু দৰিদ্ৰতাই বাস কৰিবলৈ লয় বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। অৱশ্যে কেৱল বিশ্বাসৰ ভিত্তিতহে এনে বিষয়সমূহৰ গুৰুত্বতা ধৰা হয় যদিও কোনো ধৰ্মীয় গুৰুত্ব বা বৈজ্ঞানিক ভিত্তি নাই। বিশেষকৈ আটা, নিমখ, হালধী, সৰিয়হ তেল আৰু চাউল সম্পূৰ্ণৰূপে শেষ হ'বলৈ দিব নালাগে ঘৰখনত৷
কেতিয়াবা পাকঘৰত থকা আটাৰ পাত্ৰটো সম্পূৰ্ণৰূপে খালী হৈবলৈ নিদিব৷ আটা সম্পূৰ্ণৰূপে শেষ হোৱাৰ আগতে আনি পাত্ৰটোত ভৰাই দিয়ক। ইয়াৰ উপৰি আটাৰ পাত্ৰটো কেতিয়াও জোকাৰি দিব নালাগে। ইয়াৰ ফলত ধন হেৰুওৱা হয় আৰু সমাজত আপোনাৰ সন্মান হ্ৰাস হয় বুলি বিশ্বাস কৰা হয়।
ঘৰত চাউল শেষ হোৱাটোৱে শুক্ৰৰ ত্ৰুটিক সূচায়। চাউল শুক্ৰৰ সৈতে সম্পৰ্কিত বুলি গণ্য কৰা হয় আৰু শুক্ৰক ঐশ্বৰ্য্য , সমৃদ্ধি আৰু ভৌতিক আনন্দৰ কাৰক বুলি গণ্য কৰা হয়। যেতিয়া শুক্ৰৰ দোষ লাগে তেতিয়া স্বামী আৰু পত্নীৰ মাজৰ সম্পৰ্কও তিক্ত হ'বলৈ আৰম্ভ কৰে।
জ্যোতিষত নিমখক ৰাহুৰ পদাৰ্থ বুলি গণ্য কৰা হয়। পাকঘৰত নিমখ শেষ হোৱাটোৱে ৰাহুৰ কুদৃষ্টি পৰে আৰু কামৰ অৱনতি ঘটাৰ লগতে আৰ্থিক সমস্যাৰ সন্মুখীন হয়। কাৰোবাৰ ঘৰৰ পৰা কেতিয়াও নিমখ বিচাৰিব নালাগে। এনে কৰিলে নিজৰ ঘৰৰ ভঁৰাল সদায় খালী হৈ থাকিব বুলি বিশ্বাস আছে।
ঘৰত সৰিয়হ তেল শেষ হোৱাৰ আগতেই তেল আনি থব। সৰিয়হ তেল শনি দেৱৰ লগত সম্বন্ধিত বুলি গণ্য কৰা হয় । সৰিয়হৰ তেল শেষ হোৱাৰ মানে শনিৰ কু প্ৰভাৱৰ চিকাৰ হোৱা।
জ্যোতিষৰ দৃষ্টিকোণৰ পৰা, হালধি বৃহস্পতিৰ সৈতে সম্পৰ্কিত বুলি গণ্য কৰা হয়। যদি আপোনাৰ পাকঘৰত হালধী শেষ হৈ পৰে তেতিয়া ই গুৰু দোষৰ দৰে হয়। যেতিয়া আপোনাৰ গুৰুৰ দোষ হয়, আপুনি ধন হেৰুৱাবলৈ আৰম্ভ কৰে আৰু আপুনি আপোনাৰ কেৰিয়াৰত পাছ পৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে। হালধীৰ অভাৱে ঘৰত ধন আৰু বৈভৱৰ অভাৱৰ লগতে শুভ কামৰ প্ৰতিবন্ধকতাকো সূচায়।
