ডিজিটেল ডেস্কঃ মানালীৰ পৰা লেহলৈ যোৱাৰ পথত পাহাৰীয়া পথটোত অনেক প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য্য আছে। কিন্তু বৰফেৰে আবৃত পাহাৰবোৰক আগুৰি থকা সৌন্দৰ্য্যৰ লগতে ভয়ানক কাহিনীও আছে। লেহৰ ওচৰতে এটা ‘ভূতুনী’ মন্দিৰ আছে। মন্দিৰৰ ‘ভূত’ক সন্তুষ্ট কৰিবলৈ তাত পেলাই থৈ অহা হয় পানীৰ বটল আনকি চিগাৰেটৰ পেকেট।
লেহলৈ যোৱাৰ পথত মানালী-লেহ পথত গাটা লুপছ নামৰ ঠাই এখন আছে। সমুদ্ৰপৃষ্ঠৰ পৰা ১৭,০০০ ফুট উচ্চতাত এই বিশেষ ঠাইখনৰ অসংখ্য ভাঁজ আছে যিবোৰ হেয়াৰপিনৰ দৰে দেখা যায়। গাটা লুপৰ ২১টা ঘূৰণীয়া কেঁকুৰি আছে। ১০.৩ কিলোমিটাৰ দৈৰ্ঘ্যৰ পথটোৰ ২১টা কেঁকুৰিৰ প্ৰতিটোৰ দৈৰ্ঘ্য ৩০০ৰ পৰা ৬০০ মিটাৰ। যদিও এই পথটো পাহাৰপ্ৰেমীয়ে পছন্দ কৰে, তথাপিও ইয়াৰ লগত জড়িত এক অলৌকিক কাহিনী।
গাটা লুপৰ ১৯ নং টাৰ্ণত উপনীত হোৱাৰ লগে লগে পানীৰ বটল আৰু চিগাৰেটৰ পেকেট তৰপকৈ গোট খোৱাৰ দৃশ্য দেখা যায়। স্থানীয় লোকে দাবী কৰে যে তাত এটা ছাঁয়া আকৃতি ঘূৰি ফুৰা দেখা যায়। পানীৰ বটলৰ পৰা আৰম্ভ কৰি চিগাৰেটৰ পেকেটলৈকে ভূতৰ বাবে আগবঢ়োৱা হয়। শিলৰ গুহা এটা আছে। সেইটোৱেই হৈছে ‘ভূতুনী’ মন্দিৰ।
‘ভূতুনী’ মন্দিৰৰ কাহিনী জানিব বিচাৰিলে নব্বৈৰ দশকলৈ উভতি যাব লাগিব। ১৯৯৯ চন। শীতকাল। বৰফ পৰাৰ বাবে মানালীৰ পৰা লেহলৈ যোৱা পাহাৰীয়া পথটো অধিক দুৰ্গম হৈ পৰিছিল।
স্থানীয় ৰাইজৰ মতে, বৰফেৰে আবৃত পথটো পাৰ হৈ লেহ অভিমুখে গৈ আছিল এখন কাৰ্গো ট্ৰাক। ড্ৰাইভাৰৰ বাহিৰেও সেই ট্ৰাকখনত তেওঁৰ এজন সহায়ক আছিল। ১৯ নং টাৰ্ণত উপস্থিত হৈ ট্ৰাকখন স্তব্ধ হৈ পৰে। হাজাৰ হাজাৰ চেষ্টা কৰিও তেওঁলোকে ট্ৰাকখন ঠিক কৰিব নোৱাৰিলে। ঠাণ্ডাৰ মাজত ৰাস্তাৰ মাজত আবদ্ধ হৈ পৰে ট্ৰাক চালক আৰু তেওঁৰ সহায়ক। দিনটো আগবাঢ়ি যোৱাৰ লগে লগে তাপমাত্ৰা কমি গৈ থাকিল। শীতকাল আৰম্ভ হোৱাৰ বাবে সহায়কজনৰ অসুখ হ’বলৈ ধৰিলে।
ট্ৰাক চালকে ভাবিলে যে যদি আন কোনো বাহন লেহৰ ফালে গৈ আছে তেন্তে তেওঁ তাৰ চালকৰ পৰা সহায় বিচাৰিব। কিন্তু ঘণ্টাৰ পিছত ঘণ্টা পাৰ হোৱাৰ পাছতো কোনো গাড়ীৰ চকুত নপৰে। গোটেই ৰাতি ঠাণ্ডাত ৰাস্তাত থিয় হৈ থকাটো বিপদজনক হ’ব বুলি ভাবি ট্ৰাকখনৰ চালকে ওচৰৰ বসতিস্থললৈ যোৱাৰ সিদ্ধান্ত ল’লে। তালৈ গৈ গাড়ীৰ মেকানিক বিচাৰি তাৰ মন গ’ল।
অসুস্থতাৰ বাবে সহায়কজনে ট্ৰাকৰ ভিতৰতে থকাৰ সিদ্ধান্ত লয়। ১৯ নং টাৰ্ণৰ সমীপৰ গাঁৱত উপস্থিত হোৱাৰ পিছতো ট্ৰাক চালকজনে কোনো সহায় নাপালে। গেৰেজত কোনো মিস্ত্ৰী বিচাৰি নাপালে। বৰং চালকজন অধিক বিপদত পৰিল।
স্থানীয় লোকে দাবী কৰে যে ১৯ নং পাকলৈ ঘূৰি যোৱাৰ সময়তে ট্ৰাকখনৰ চালকজন আবদ্ধ হৈ পৰে। হঠাৎ শিলাবৃষ্টি আৰম্ভ হ’ল। উষ্ণতা আৰু কমি যায় আৰু পথত বৰফ জমা হয়। কোনো প্ৰকাৰে ঘূৰি আহিব নোৱাৰিলে। সেই পাহাৰীয়া গাঁৱতে গোটেই ৰাতিটো কটাবলৈ বাধ্য হ’ল। ৰাতিপুৱা শিলাবৃষ্টি বন্ধ হোৱাৰ লগে লগে ড্ৰাইভাৰজনে ট্ৰাকখনৰ ফালে আগবাঢ়িল। বেমাৰী সহায়কজনক লৈ সি চিন্তা কৰিবলৈ ধৰিলে। কিন্তু তাত উপস্থিত হোৱাৰ লগে লগে তেওঁ দেখিলে যে তেওঁৰ সহায়কজনৰ মৃত্যু হৈছে।
গোটেই ৰাতি ট্ৰাকৰ ভিতৰত বহি আছিল ট্ৰাক চালকৰ সহায়ক। শিলাবৃষ্টিৰ ফলত তাপমাত্ৰা হ্ৰাস পোৱাৰ বাবে তেওঁ অধিক অসুস্থ হৈ পৰিল। ট্ৰাকৰ ভিতৰতে মৃত্যু হয়। স্থানীয় অধিকাংশ লোকে দাবী কৰে যে সহায়কজনৰ মৃতদেহ ১৯ নং টাৰ্ণৰ ওচৰত সমাধিস্থ কৰা হৈছে। তাত এটা শিলৰ বেদীও তৈয়াৰ কৰা হয়।
তেতিয়াৰ পৰাই স্থানীয় লোকৰ এটা অংশই মাজে মাজে ১৯ নং টাৰ্ণত এটা ছাঁয়াময় ব্যক্তিক ঘূৰি ফুৰা দেখিবলৈ পাইছে। অধিকাংশ পৰ্যটকে দাবী কৰে যে তেওঁলোকে এটা ছাঁয়া আকৃতিও দেখিছে। যেতিয়া কোনো পৰ্যটক গাড়ীৰে ৰাস্তা পাৰ হয়, তেতিয়া এজন অচিনাক্ত লোকে সহায় বিচাৰি গাড়ী ৰখাই দিয়ে। কিন্তু তেওঁৰ মুখখন কোনেও স্পষ্টকৈ দেখা নাপায়। কেতিয়াবা পানী খাবলৈ মন যায়, কেতিয়াবা চিগাৰেট খাবলৈ মন যায়।
স্থানীয় লোকে দাবী কৰিছে যে যেতিয়া পৰ্যটকসকলে ১৯ নং টাৰ্ণত উপস্থিত হৈ গাড়ীখন ৰখায় তেতিয়া আন কাকো দেখা নাপায়। স্থানীয় লোকে দাবী কৰা মতে, ট্ৰাক চালকৰ সহায়কৰ ‘আত্মা’ই সহায় বিচাৰি গাড়ীখন ৰখাই দিয়ে। গতিকে সেই ‘ভূত’ৰ ইচ্ছা পূৰণ কৰিবলৈ আৰম্ভ হ’ল এটা শিলৰ ওচৰত পানীৰ বটল আৰু চিগাৰেটৰ পেকেট ৰখাৰ অভ্যাস।
১৯ নং টাৰ্ণৰ ওচৰত এটা ডাঙৰ শিল আছে। স্থানীয় লোকৰ মতে সেই শিলৰ তলত ট্ৰাক চালকৰ সহায়কৰ মৃতদেহ পুতি থোৱা আছে। তাত এটা ‘ভূত’ মন্দিৰ নিৰ্মাণ কৰা হৈছে। স্থানীয় লোকৰ মতে লেহলৈ যোৱা বাটত ‘ভূত’ক পানীৰ বটল আৰু চিগাৰেটৰ পেকেট এটা আগবঢ়ালে বাটত কোনো দুৰ্ঘটনা সংঘটিত নহ’ব। এতিয়াও অধিকাংশ পৰ্যটকে ‘ভূতুনী’ মন্দিৰটোলৈ যায়, শুভ যাত্ৰাৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰে।
Continue Reading
