আজি বন্ধুত্ব দিৱস, শ্ৰীকৃষ্ণৰ পৰম মিত্ৰসকলৰ কথা জানেনে আপুনি? সহপাঠী শ্ৰীকৃষ্ণ-সুদামাৰ বন্ধুত্বৰ কাহিনীয়ে অনুপ্ৰাণিত কৰিব আপোনাকো

সুদামা  হিন্দু দেৱতা কৃষ্ণৰ শৈশৱৰ বন্ধু আছিল। সুদামাৰ  দ্বাৰকা ভ্ৰমণৰ কাহিনী ভাগৱত পুৰাণত উল্লেখ আছে।  সুদামাক দক্ষিণ ভাৰতৰ কুচেলা বুলিও জনা যায়। তেওঁ  এজন অতি দৰিদ্ৰ ব্যক্তি আছিল।সুদামা আৰু কৃষ্ণই উজ্জয়িনীৰ সন্দিপানী আশ্ৰমত একেলগে অধ্যয়ন কৰিছিল।সুদামাৰ জন্ম ব্ৰাহ্মণৰ ঘৰত  হৈছিল। তেওঁৰ দেউতাকৰ নাম আছিল মাতুক আৰু মাতৃৰ নাম আছিল ৰচনা দেৱী। কৃষ্ণ ৰাজপৰিয়াল আৰু ভগৱান বিষ্ণুৰ অৱতাৰ আছিল। কিন্তু আৰ্থ-সামাজিক স্থিতিৰ এই পাৰ্থক্য তেওঁলোকৰ শিক্ষাৰ পথত বাধা হোৱা নাছিল। সকলো শিক্ষাৰ্থীয়ে গুৰুজনৰ বাবে অদ্ভুত কাম কৰিবলগীয়া হৈছিল আৰু এবাৰ কৃষ্ণ তথা সুদামা কাঠ খৰি আনিবলৈ অৰণ্যলৈ গৈছিল আছিল। 

বৰষুণ আৰম্ভ হৈছিল আৰু সেয়েহে তেওঁলোক গছৰ তললৈ গৈ আশ্ৰয় লৈছিল। সুদামাই পুৱাৰ আহাৰৰ বাবে লগত  কিছু চিৰা লৈ গৈছিল। সৰ্বজ্ঞ কৃষ্ণই সেয়া জানিছিল আৰু কৈছিল যে তেওঁৰ ভোক লাগিছে। সুদামাই প্ৰথমে কৈছিল যে তেওঁৰ লগত খাবলৈ একো নাই, কিন্তু কৃষ্ণৰ ভোকৰ কথা জানি  তেওঁ চিৰা অনাৰ কথা কৈছিল। ভগৱান কৃষ্ণই তেওঁক কৈছিল যে চিৰা  তেওঁৰ প্ৰিয় জলপান। দিয়ো চিৰা ভগাই খাইছিল। দৰিদ্ৰ সুদামাৰ পৰা শ্ৰীকৃষ্ণই এনেদৰে চিৰা খুজি খোৱা কথাত আনকি সুদামাও আচৰিত হৈছিল। কিন্তু বন্ধুত্ব ধনেৰে জুখিব নোৱাৰি সেই কথাষাৰ সেইদিনা পুনৰ প্ৰমাণিত হৈছিল। শ্ৰীকৃষ্ণই মাত্ৰ ৬৪ দিনতে বিদ্যা লাভ সাং কৰি  গুৰুগ্ৰাম ত্যাগ কৰিছিল। ফলত সুদামাৰ সৈতে বছৰৰ পিছত  বছৰ ধৰি তেওঁৰ  সম্পৰ্ক বিচ্ছিন্ন হৈ পৰিছিল ।  যেতিয়া কৃষ্ণ দ্বাৰকাৰ বিখ্যাত শাসক পৰিয়ালৰ এক শক্তিশালী অংশ হৈ পৰিছিল, সুদামা এগৰাকী নম্ৰ আৰু  দৰিদ্ৰ গাওঁবাসী হৈয়েই  আছিল। সুদামাই অত্যাধিক দৰিদ্ৰতাৰ মাজেৰে দিনবোৰ পাৰ কৰিছিল, আনকি তেওঁৰ  সন্তানক খুৱাবলৈ পৰ্যাপ্ত ধনো নাছিল, তেওঁৰ পত্নী সুশীলাই (কাৰোবাৰ মতে  বসুন্ধৰা) তেওঁক কৃষ্ণৰ সৈতে থকা তেওঁৰ বন্ধুত্বৰ কথা মনত পেলাই দিছিল। সুদামাই কৃষ্ণৰ ওচৰলৈ গৈ অনুগ্ৰহ বিচাৰিব নিবিচাৰিছিল। তেওঁ ভাবিছিল যে সেয়া  বন্ধুত্বৰ পৰিচয়  নহয়। এদিন অৱশ্যে তেওঁ কৃষ্ণক চাবলৈ গৈছিল। 

বৃন্দাপুৰীৰ (সুদামাৰ বাসস্থান আৰু পিছলৈ সুদামানগৰ নাম হৈছিল) পৰা তেওঁ দূৰৈৰ দ্বাৰকালৈ ৰাওনা হৈছিল। দীঘলীয়া যাত্ৰাৰ পিছত সুদামাই অৱশেষত দ্বাৰকা পালেগৈ। সুদামা দ্বাৰকাৰ মহিমাৰ ৰূপ দেখি আপ্লুত হৈছিল। তেওঁ বহুতকে  শ্ৰীকৃষ্ণৰ বন্ধু হিচাপে পৰিচয় দিছিল আৰু তেওঁক কৃষ্ণৰ ওচৰলৈ লৈ যাবলৈ অনুৰোধ কৰিছিল। সকলোৱে তেওঁক ধেমালি  কৰা বুলি ভাবি উপেক্ষা কৰিছিল। বহু  কষ্টৰ পিছত  সুদামা অৱশেষত প্ৰাসাদত উপস্থিত হৈছিল। কিন্তু তাতো তেওঁ সৈনিকসকলৰ উপহাসৰ পাত্ৰ হৈ পৰিছিল।বহু অনুৰোধ কৰাৰ পিছত দ্বাৰক্ষী সৈন্যসকলে তেওঁক দুৱাৰত অপেক্ষা কৰিবলৈ কৈছিল আৰু শ্ৰী কৃষ্ণক জনাবলৈ গৈছিল। ইফালে, শ্ৰীকৃষ্ণঅষ্টভাৰিয়াৰ সৈতে বাৰ্তালাপত মগ্ন হৈ আছিল। যেতিয়া সৈনিকে তেওঁক সুদামাৰ বিষয়ে কৈছিল, শ্ৰী কৃষ্ণই তেওঁৰ মূৰৰ মুকুট খুলিছিল আৰু  লগে লগে সুদামাক স্বাগতম জনাবলৈ দৌৰি ওলাই আহিছিল। 

ইফালে সেই সময়ত  সুদামাই অপমানিত অনুভৱ কৰি শ্ৰীকৃষ্ণলৈ  অপেক্ষা নকৰাকৈয়ে  প্ৰাসাদ ত্যাগ কৰিছিল। শ্ৰীকৃষ্ণই দৌৰি গৈ তেওঁক ৰখাইছিল। সুদামাক দেখি কৃষ্ণ বৰ সুখী হৈছিল। তাৰ পিছত তেওঁ সুদামাক সন্মানসহকাৰে  নিজৰ  প্ৰাসাদলৈ লৈ গৈছিল। তেওঁ সুদামাৰ বাবে আতিথ্যৰ ব্যৱস্থা কৰিছিল। সুদামাই কৃষ্ণৰ কাষলৈ খোজকাঢ়ি যোৱাৰ সময়ত  ভৰিত বহু আঘাত পাইছিল আৰু শ্ৰীকৃষ্ণই তেওঁৰ ভৰি ধুই দিছিল।কৃষ্ণই তেতিয়া সুদামাক কিবা খাবলৈ বিচাৰিছিল। সুদামাই কৃষ্ণক ঘৰৰ পৰা অনা চিৰা  দিছিল। সুদামাই জানিছিল যে কৃষ্ণই চিৰা ভালপায়। কৃষ্ণই আগ্ৰহেৰে তেওঁৰ বন্ধুৱে অনা খাদ্য গ্ৰহণ কৰিছিল, আৰু খুব সুখী হৈছিল।  আনন্দিত হৈ তেওঁ সুদামাক কৈছিল যে তেওঁ সুদামাত  তিনিটা  বৰদান কৰিব।শ্ৰী কৃষ্ণৰ জ্যেষ্ঠ ভাৰ্যা মহাৰাণী ৰুক্মিণীয়ে তেওঁক তেনে কৰাত  বাধা দিছিল।

কিন্তু  তেওঁ বন্ধুৰ দৰিদ্ৰতা দূৰ কৰাৰ পৰিকল্পনা কৰিছিল আৰু সেইমতে  ব্যৱস্থাও কৰিছিল। কোৱা হয় যে তেওঁ ভগৱান বিশ্বকৰ্মাক সুদামাৰ বাবে দ্বাৰকাৰ দৰে ৰাজকীয় প্ৰাসাদ নিৰ্মাণ কৰিবলৈ বৃন্দাপুৰীলৈ পঠিয়াইছিল। যেতিয়া বিশ্বকৰ্মাই তেওঁক কৈছিল যে সুদামাৰ প্ৰাসাদ বৃন্দাপুৰীত নিৰ্মাণ কৰা হ'ব, সুদামাৰ পত্নীয়ে বৃন্দাপুৰীক  এখন বিলাসী চহৰলৈ পৰিৱৰ্তন কৰিবলৈ কৈছিল। আৰু বিশ্বকৰ্মাই সেয়াই  কৰিছিল।

 দেৱী লক্ষ্মীৰ আশীৰ্বাদত সুদামাৰ ঘৰ ধনে-ধানে ভৰি পৰিল। তাৰ পিছত সুদামা ঘৰলৈ উভতি গ'ল, তেওঁ নিজৰ চকুকো বিশ্বাস কৰিব নোৱাৰিলে।এয়া কি পিন্ধিবলৈ ভাল কাপোৰ এযোৰ নথকা  তেওঁৰ পত্নীয়ে  সুন্দৰ  পোছাকত তেওঁৰ বাবে অপেক্ষা কৰি আছে।  বৃন্দাপুৰীৰ ৰজাই  সুদামাৰ সুদামাক ৰাজগুৰুৰ আসন দিছিল। ৰজাই বৃন্দাপুৰীৰ নাম সলনি কৰি সুদামানগৰ ৰাখিছিল।