ডিজিটেল ডেস্ক: শিৱক বেদত ৰুদ্ৰ অৰ্থাৎ অসৎকৰ্তা নাশক হিচাপে জনা যায়; ধুমুহা আৰু ধ্বংসৰ দেৱতা যি ভয়ংকৰ কিন্তু উপকাৰী। ৰুদ্ৰ এজন দেৱতা যিয়ে পুৰণি হৈ পৰা আৰু প্ৰয়োজন নোহোৱা সকলো বস্তু ধ্বংস কৰি পেলায়। সৃষ্টিৰ বাবে ধ্বংস অপৰিহাৰ্য। শিৱৰ উপকাৰী আৰু ভয়ংকৰ দুয়োটা দিশ আছে। এই দিশত তেওঁ আন এজন দেৱতাৰ সৈতে মিল আছে। অগ্নি (অগ্নি), যিয়ে জীৱক ধাৰণ আৰু নাশ দুয়োটা কৰে । যজুৰ্বেদত তেওঁক মহাদেৱ বুলি উল্লেখ কৰা হৈছে। শিৱৰ কপালত তৃতীয় চকু থাকে, যিটো সাধাৰণতে ভিতৰলৈ চাই থাকে। যেতিয়া ইয়াক বাহিৰলৈ ঘূৰাই দিয়া হয় তেতিয়া ই শত্ৰুক জ্বলাবলৈ জুইৰ শিখা জাৰি কৰিব পাৰে বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৩১১ৰ পৰা ৩০২ৰ ভিতৰত ভাৰতত বাস কৰা গ্ৰীক ৰাষ্ট্ৰদূত মেগাষ্টেনিছে লিখিছিল যে ডাইঅ’নিছাছ নিশ্চয় শিৱৰ সৈতে একে।
প্ৰবাদ অনুসৰি আধুনিক তিব্বতত অৱস্থিত হিমালয়ৰ কৈলাশ পৰ্বতত মহাদেৱৰ বাসস্থান। তেওঁৰ বাহন হৈছে নন্দী । মহাদেৱে বেছিকৈ বাঘৰ ছাল পিন্ধা দেখুওৱা হৈছে যদিও কেতিয়াবা তেওঁ হাতীৰ ছাল পিন্ধে। এটা দানৱে হাতী ৰূপ ধাৰণ কৰি শিৱলিংগ পূজা কৰি থকা ব্ৰাহ্মণক আতংকিত কৰা বুলি কোৱা হয়। শিৱ লিংগৰ পৰা ওলাই আহি দানৱক বধ কৰি সেই ছাল পিন্ধিছিল। সৰ্প ৰজা বাসুকি শিৱৰ ডিঙিত কুণ্ডলীৰে বান্ধি থোৱা আছে। ইয়াৰ পৰা শিৱৰ নিৰ্ভীক আৰু দয়ালু স্বভাৱৰ কথা স্পষ্ট হৈ পৰিছে। শিৱৰ মূৰত থকা চন্দ্ৰই আধ্যাত্মিক প্ৰজ্ঞাক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে। শাস্তি হিচাপে দেৱতাসকলে চন্দ্ৰক সাগৰত পেলাইছিল বুলি কোৱা হয়। সমুদ্ৰ মন্থন (সাগৰ মন্থন)ৰ সময়ত চন্দ্ৰ ওপৰলৈ আহি শিৱক কপালত ৰাখি তেওঁক সন্মানৰ অৱস্থালৈ ঘূৰাই আনিছিল।
শিৱৰ কেইবাটাও নাম আছে যেনে গিৰীশ (পাহাৰৰ অধিপতি) কাৰণ তেওঁ পাহাৰত বাস কৰে; চন্দ্ৰশেখৰ (চন্দ্ৰশেখৰ) কাৰণ তেওঁ কপালত চন্দ্ৰ পিন্ধে আৰু ভূতেশ্বৰ । শিৱৰ আন এটা ৰূপ হ’ল নটৰাজ (নৃত্যৰ অধিপতি) য’ত তেওঁ মৃত অসুৰৰ শৰীৰত নৃত্য কৰে। তেওঁ নিজৰ দেহত ছাই লেপি দিয়ে গতিকে তেওঁক বিভূতি-নাথ বুলিও জনা যায়।
