ভাৰতৰ প্ৰথমগৰাকী মহিলা শিক্ষয়িত্ৰী সাবিত্ৰীবাই ফুলে! যাৰ গালৈ মানুহে দলিয়াইছিল শিল আৰু জাবৰ

স্বাধীনতাৰ পূৰ্বে ভাৰতত নাৰীক মানুহ হিচাপে পাবলগীয়া মৰ্যাদা দিয়া হোৱা নাছিল। আজিৰ দৰে তেওঁলোকৰ শিক্ষাৰ অধিকাৰ নাছিল। আনহাতে, যদি আমি ১৮ শতিকাৰ কথা কওঁ, তেন্তে সেই সময়ত মহিলাসকল স্কুললৈ যোৱাটো পাপ বুলি গণ্য কৰা হৈছিল। এনে সময়ত সাবিত্ৰীবাই ফুলেই যি কৰিছিল সেয়া আছিল অদমনীয় সাহসৰ মূৰ্ত প্ৰকাশ। তেওঁ স্কুললৈ যাওঁতে মানুহে তেওঁক শিলগুটি নিক্ষেপ কৰিছিল। এই সকলোবোৰৰ মাজতো সাবিত্ৰীবাইয়ে কেতিয়াও নিজৰ লক্ষ্যৰ পৰা বিচ্যুত হোৱা নাছিল আৰু নাৰী জাতিক শিক্ষাৰ অধিকাৰ প্ৰদান কৰিছিল। তেওঁক আধুনিক মাৰাঠী কবিতাৰ পূৰ্বসূৰী হিচাপে গণ্য কৰা হয়। সাবিত্ৰীবাই ফুলেই তেওঁৰ স্বামী সমাজকৰ্মী জ্যোতিৰাও ফুলেৰ সৈতে ১৮৪৮ চনত লগলাগি ছোৱালীৰ বাবে এখন বিদ্যালয় প্ৰতিষ্ঠা কৰে।

অতি কম বয়সতে সাবিত্ৰীবাইৰ বিয়া হৈছিল। ১৯৪০ চনত মাত্ৰ ৯ বছৰ বয়সতে জ্যোতিৰাও ফুলেৰ সৈতে বিবাহপাশত আবদ্ধ হয়। বিয়াৰ পাছত অতি সোনকালেই স্বামীৰ সৈতে তেওঁ পুনেলৈ গুচি যায়। বিয়াৰ সময়ত সাবিত্ৰীবাই শিক্ষিত নাছিল। কিন্তু তেওঁ পঢ়া-শুনাৰ প্ৰতি বৰকৈ আকৰ্ষিত হৈছিল। পঢ়া-শুনাৰ প্ৰতি থকা ধাউতি দেখি স্বামীয়ে তেওঁক শিক্ষাদান কৰিছিল। ইয়াৰ পাছত সাবিত্ৰীবাই ফুলেই আহমেদনগৰ আৰু পুনেত শিক্ষক হোৱাৰ প্ৰশিক্ষণ লৈ যোগ্যতাসম্পন্ন শিক্ষক হ’ল।

সাবিত্ৰীবাইয়ে স্বামীৰ সৈতে ১৮৪৮ চনৰ ৩ জানুৱাৰীত পুনেত নাৰীৰ বাবে প্ৰথমখন বিদ্যালয় প্ৰতিষ্ঠা কৰে য'ত বিভিন্ন জাতিৰ ৯ গৰাকী কন্যাই শিক্ষাগ্ৰহণ কৰিছিল। এবছৰত সাবিত্ৰীবাই আৰু জ্যোতিৰাও ফুলেই পাঁচখন নতুন বিদ্যালয় খোলাত সফল হৈছিল। তেতিয়াৰ চৰকাৰেও তেওঁক সন্মান জনাইছিল। ১৮৪৮ চনত এগৰাকী মহিলাৰ বাবে ছোৱালী বিদ্যালয় চলোৱাটো কিমান কঠিন আছিল, সেয়া আজিও চাগে আমি কল্পনাও কৰিব নোৱাৰিম। সেই সময়ত ছোৱালীৰ শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত সামাজিক বাধা-নিষেধ বহুত আছিল। ইয়াৰ মাজতে তেওঁ সমাজ সংস্কাৰমূলক আৰু বহুতো কাম কৰিছিল। 

১৮৯০ চনত সাবিত্ৰীবাইৰ স্বামী জ্যোতিৰাও ফুলেৰ মৃত্যু হয়। সেই সময়ত সকলো সামাজিক নীতি-নিয়ম ভংগ কৰি তেওঁ স্বামীৰ শেষ যাত্ৰাৰ সকলো ৰীতি-নীতি পালন কৰি মুখাগ্নি কৰিছিল। ইয়াৰ প্ৰায় সাত বছৰৰ পাছত ১৮৯৭ চনত যেতিয়া সমগ্ৰ মহাৰাষ্ট্ৰত প্লেগ বিয়পি পৰে, তেতিয়া তেওঁ তেওঁৰ অঞ্চলৰ আক্ৰান্ত লোকসকলক সহায় কৰিবলৈ ওলাই আহে। সেই সময়ছোৱাত তেওঁ নিজেই প্লেগৰ বলি হৈ ১৮৯৭ চনৰ ১০ মাৰ্চত শেষ নিশ্বাস ত্যাগ কৰে। 

শিক্ষক দিৱসৰ এই পবিত্ৰ ক্ষণত মহান শিক্ষয়িত্ৰী সাবিত্ৰীবাই ফুলেক আমি যাচিলোঁ সশ্ৰদ্ধ প্ৰণাম